Vannacht hebben wij twee brandaanslagen gepleegd bij de districtscommandant Gelderland, Vijverlaan 107, Arnhem, en bij het District Overijssel, Prins Bernhardlaan 2 te Oldenzaal. Alle twee behorend tot de Koninklijke Marechaussee.

De binnenlandse vijand.

"De fuikfunctie van onze grenzen vervalt : ongewenste vreemdelingen maar ook bijvoorbeeld buitenlandse criminelen zijn straks veel minder zichtbaar. Aan de grens word je met ze geconfronteerd, in het binnenland moet je ze opzoeken". (Commandant KMAR-brigade Zevenaar)

In september 1988 krijgt de Tweede Kamer 2 brieven over de Koninklijke Marechaussee. De minister van Defensie en de staatssecretaris kwamen, elk vanuit hun eigen verantwoordelijkheid, met de mededeling dat 200 van de 325 Marechaussees, die overtollig worden door het wegvallen van de personencontrole aan de oostgrens, worden ingezet voor het binnenlandse toezicht op vreemdelingen.

In het kader van de - nu vertraagde invoering van de Schengenakkoorden, zullen de binnengrenzen tussen de Benelux, Frankrijk en de Bondsrepubliek geleidelijk aan opgeheven worden. Dat schept onder andere beheersproblemen met betrekking tot het weren van "ongewenste vluchtelingen". De controle aan de buitengrenzen moet naar binnen worden verlegd. Volgens de toenmalige staatssecretaris van Justitie Korte van Hemel "heeft Nederland een grote aantrekkingskracht op illegalen". Deze moeten dan ook, volgens haar, in de nieuwe situatie zonder binnengrenzen "opgezocht" worden in de grote steden.

Hier ligt nu een nieuwe taak voor de KMAR. De KMAR is een keurkorps, ressorterend onder het ministerie van Defensie. Al in de jaren 70 werd er op aanvraag van de minister van Justitie een detachement KMAR-opsporingsambtenaren, in het kader van de recherchebijstand, toegevoegd aan de vreemdelingenpolitie van Amsterdam. Belast met het opsporen en uitzetten van illegale vluchtelingen. Deze ontwikkeling zet zich door. De Marechaussee zal als een soort vliegende brigade in de grote steden worden ingezet, speciaal belast met het opsporen van mogelijke illegalen. In het kader van de Vreemdelingenwet is het mogelijk iemand aan te houden en te controleren bij een "redelijk vermoeden". Dat dat meestal gebaseerd is op huidskleur laat zich raden. De uitspraak "door onze ervaring kunnen we illegalen herkennen aan hun uiterlijk" gedaan door een van de leden van dit vermaarde korps, spreekt boekdelen.

In de strijd tussen gemeente- en rijkspolitie, of beter nog tussen het ministerie van Binnenlandse Zaken en Justitie, heeft Justitie een grote mate van beleidsvrijheid afgedwongen. Bij de komst van regionale korpsen zal de burgemeester geen verantwoordelijkheid meer afleggen aan gemeenteraden, dat zou alleen maar teveel tijd in beslag nemen. De nog aanwezige minimale mogelijkheden tot controle van het gevoerde beleid zullen dan geheel vervallen. Binnen deze ontwikkelingen zullen de opsporingsteams van de Marechaussee fungeren als voorposten van Justitie. Niet gehinderd door welke vorm van controle dan ook, zullen ze als een zelfstandig apparaat functioneren. Met de, rechtstreeks van Justitie gekregen, namen in de hand van de op te sporen vluchtelingen zal de jacht nog doeltreffender gerealiseerd kunnen worden.

Het is om dit alles dat wij hebben gekozen voor een eerste actie tegen de keurtroepen van dit vervolgingsbeleid, tegen de laarzen in de straat. Hoewel het de eerste keer is dat wij acties uitvoeren tegen het Nederlandse vluchtelingenbeleid, willen we benadrukken dat dit op geen enkele manier uitgelegd mag worden als een breuk in onze politieke praktijk van de afgelopen jaren. Daar zijn ook geen redenen voor. Noch de situatie in Zuid-Afrika, noch de opstelling van de Nederlandse regering en bedrijfsleven geven daarvoor aanleiding. Alles wat er veranderd is, is dat het blanke apartheidsregiem meer politieke ruimte heeft moeten toestaan aan het zwarte verzet. Maar de eisen van sancties en internationale isolering van het blanke regime blijven onverkort gehandhaafd. Als voor vele anderen blijft ook voor ons een prioriteit te zoeken naar wegen om het verzet in Zuid-Afrika effectief te ondersteunen. Wij hebben dat in het verleden gedaan en zullen dat weer doen !

De strijd tegen apartheid en racisme houdt echter niet op bij de grenzen van Zuid-Afrika. Het anti-racisme heeft steeds het hart gevormd van onze acties en verklaringen en met deze actie verleggen we hooguit wat accenten. Het aanvallen van het vluchtelingenbeleid is niet meer of minder dan het trekken van consequenties uit eerder door ons ingenomen standpunten. Standpunten die inhouden dat onze solidariteit met de strijdenden in de drie continenten onlosmakelijk verbonden zijn met de strijd tegen de politieke, economische en militaire instituties in het westen. De instituties die de onderdrukking organiseren, voeden en ervan profiteren. In Zuid-Afrika is het racisme geïnstitutionaliseerd in de apartheid. Hier is het wettelijk gelegitimeerd racisme de basis van het vluchtelingenbeleid.

Op het moment dat het vreemdelingen- en vluchtelingenbeleid zich steeds meer tot een keiharde arrestatie- en deportatiepraktijk ontwikkelt, wordt het tijd dat er bij ons - gepland - een aantal stoppen doorslaan. Omdat de terreur tegen vluchtelingen moet stoppen. Omdat het vluchtelingenbeleid vreemdelingenhaat voortbrengt en het racisme kanaliseert. Een werkelijkheid die tot ondubbelzinnig partijkiezen dwingt. Het tot beleid verheven racisme is geen ongrijpbaar fenomeen. Er zijn direct verantwoordelijke personen, instituties en organisaties aan te wijzen die het beleid maken en uitvoeren. Zij zijn producenten van beelden van vluchtelingen als "parasiet" en "crimineel". Zij zijn de ontwerpers, constructeurs en bedieners van de "ambtelijke molens" die menselijke waardigheid vergruizen en iedereen die toeschouwer blijft corrumpeert.

Universele verklaring van de rechten van de mens :

 Artikel14.1 : Een ieder heeft het recht om in andere landen asiel te zoeken en te genieten tegen vervolging.
 Artikel 13.1 : Een ieder heeft het recht zich vrijelijk te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke staat.

Het klinkt natuurlijk prachtig. Je knikt bij wijze van spreken al instemmend voordat de zinnen volledig zijn uitgesproken. Niet ten onrechte. Wereldwijd blijken echter de met de mond en pen beleden uitgangspunten en resoluties alleen maar geschikt als onder andere propagandamiddel in de Koude Oorlog. Vluchtelingen uit het Oostblok zijn jarenlang met open armen ontvangen, Zij vormden het levende bewijs tegen het communisme.

Vluchtelingen uit het Zuiden worden daarentegen doorgaans bestempeld als profiteurs en criminelen. Daarmee wordt verdoezeld dat het ontstaan van vluchtbewegingen voor het overgrote deel een direct gevolg is van de machtspolitiek van het westen. Dat vluchtbewegingen vaak bewust gecreëerd worden, als gevolg van puur kapitalistisch handelen van clubs als het IMF, de Wereldbank en andere. Vergeten wordt dat hongersnoden, armoede, staatsgrepen, politieke repressie en seksueel geweld geen gevolgen zijn van natuurrampen, maar een directe consequentie van de politieke, economische en sociale verhoudingen. De Koude Oorlog mag dan zogenaamd afgelopen zijn, de oorlog tussen noord en zuid wordt alleen maar geïntensiveerd. De vluchtelingen uit het zuiden vormen pas echt een probleem voor het westen op het moment dat een groeiend deel van die miljoenen vluchtelingen hun problemen komen deponeren in ons vers aangeharkte voortuintje. Dan pas ontstaan er politieke, financiële en humanitaire problemen en zijn de regeringen van de westerse staten gedwongen een antwoord te formuleren op de aanspraak van vluchtelingen om hier asiel aan te vragen. De belangrijkste reactie van westerse staten is het net te sluiten, Europa potdicht te maken. En pas dan worden de tegenspraken zichtbaar tussen die antwoorden en de met de mond beleden uitgangspunten : enkele procenten worden voorzien van het stempel "gewenst" als legitimatie en excuus om de overgrote meerderheid "ongewenst" te kunnen verklaren.

Het vluchtelingenprobleem is geen op zichzelf staand maatschappelijk verschijnsel, maar een directe afspiegeling van de eigendoms- en machtsverhoudingen. Binnen die verhoudingen wordt elke individuele vluchteling uiteindelijk gereduceerd tot een koopwaar : alleen zij waarvan kan worden verwacht dat ze op korte termijn rendement opleveren zijn gewenst. Gewenst zijn bijvoorbeeld :

 Vluchtelingen die gebruikt kunnen worden als levende politieke propaganda, zoals tot voor kort vluchtelingen uit de Sovjet-Unie en uit Oost-Europese landen. Of zoals een gelimiteerd aantal Vietnamese bootvluchtelingen per jaar, terwijl men toekijkt hoe de rest, desnoods met grof geweld, wordt afgevoerd, zoals de Britten dat deden in Hongkong.
 Vluchtelingen die worden ingezet om bevolkingspolitiek mee te bedrijven, zoals Israël de joodse Sovjet-vluchtelingen gebruikt als pionnen in de demografische oorlog tegen de Palestijnen. Zoals de Bulgaarse Turken die worden gebruikt om de Koerdische aanspraken op hun nationale grondgebied te breken, etcetera.
 Vluchtelingen die bruikbaar zijn om bepaalde problemen binnen de kapitalistische economie op te lossen. Illustratief hiervoor is bijvoorbeeld de gretigheid waarmee de regering van de Bondsrepubliek haar grenzen openstelde voor vluchtelingen uit de DDR. Het levert een miljardeninjectie op voor de economie van de Bondsrepubliek. Tegelijkertijd ziet de Zuid-Afrikaanse regering haar kans schoon en begint een wervingscampagne onder voormalige DDR-burgers om zodoende belangrijke functies in de economie exclusief blank te houden.

"Ongewenst", en dat is meer dan 90 procent, zijn de miljoenen mensen uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Voor het grootste gedeelte vrouwen en kinderen, uitgehongerd en door oorlog verpauperd, die meestal niet verder komen dan de vluchtelingenkampen in het land van eerste opvang (vaak een eveneens zeer arm buurland). Ongewenst zijn bijna alle vrouwen die vluchten vanwege de sekse-specifieke vervolging. Verkrachting, mishandeling, elke specifieke terreur tegen vrouwen wordt niet erkend als vluchtgrond. Niet eens wanneer die terreur plaatsvindt in de politiebureaus, tijdens razzia’s of in martelcentra. Ongewenst zijn bijna alle vrouwen en kinderen omdat ze volgens de kapitalistische maatstaven niet productief gemaakt kunnen worden in het westen, maar ze daarentegen wel gewenst zijn in de landen van de drie continenten om daar als arbeidsreserveleger te fungeren voor de multinationals. Ongewenst zijn de uitgeweken verzetsstrijders en -strijdsters uit landen met een gewelddadig en fascistisch, maar daarom zeker niet minder bevriend regime.

Oorzaak en gevolg van het ontstaan van vluchtelingenstromen worden door de beleidsmakers consequent en uiterst zorgvuldig versluierd. De motieven van mensen blijven buiten beschouwing. Evenals de belangen die leiden tot het stelsel van afwijzings- en toelatingscriteria. Er wordt gebruik gemaakt van verborgen criteria bij het uitdelen van de stempels "ongewenst", waarbij er zelden een integere beoordeling gemaakt wordt van het vluchtverhaal. Wat beoordeeld wordt is in hoeverre (groepen van) vluchtelingen bruikbaar zijn en de mate van gevaar die ze kunnen opleveren voor de politieke en sociale stabiliteit. Daarnaast zijn er nog de praktijken van de inlichtingendiensten (waaronder de BVD) die met verblijfsvergunningen staan te zwaaien wanneer een vluchteling informatie verstrekt over een bepaalde politieke organisatie of daarin wil infiltreren.

Schengen : niet getekend, toch gebruikt

Schengen, proefballon voor een verenigd Europa en prototype van de maatschappij die gestroomlijnd is volgens de behoeftes van het Europese kapitaal. Ondanks de geheimzinnigheid, de oncontroleerbare en zelfs voor parlementariërs ondemocratische wijze waarop de Schengen-partners met elkaar zaken doen, spant men zich in om de loyaliteit van de bevolking te verkrijgen. Een van de belangrijkste middelen om dat te bereiken is een brede ideologische hersenspoeling door de propaganda van een hernieuwd Europees nationalisme. We moeten internationaal en Europees gaan denken, de geweldige voordelen die een Europa zonder grenzen biedt moeten worden binnengehaald. Maar daar moet wel wat tegenover staan : we moeten ervoor zorgen dat ook het Nederlandse grondgebied er slechts is voor sommige Europeanen, en dat al die geweldige voordelen niet ingepikt worden door miljoenen "vreemde elementen" die door alle gaten van het Verenigd Europa dreigen binnen te komen als we even niet kijken. De buitengrenzen van Europa moeten gebouwd worden van een steviger beton dan het voormalige ijzeren gordijn. De ambassades in de landen van waaruit veel vluchtelingen verwacht worden, worden een vooruitgeschoven grenspost en voeren een actief "ontmoedigingsbeleid". Vliegtuigmaatschappijen moeten degenen die geen visum hebben op eigen kosten terug vliegen. Schengen (en nu de Europese eenwording) biedt voor dit alles het instrumentarium. Het stroomlijnt een blank-Nederland-let-op-zwart-Nederland-mentaliteit. Schengen biedt, door de harmonisatie van het asielbeleid, een aantal internationale afspraken waardoor men met het recht in de hand meer en meer mensen kan voorzien van het stempel "uitgewezen". Het levert de argumenten op om een verscherpt opsporings- en vervolgingsbeleid binnen de grenzen uit te voeren om zo (volgens ons aller Lubbers) "het kaf van het koren te scheiden".

En dit is ook de reden voor de schijnbaar onvermijdelijke marsroute die wordt afgelegd in de richting van de legitimatieplicht. De verlegging van de identiteitscontrole aan de grenzen naar identiteitscontrole in het gehele land door mobiele brigades van de KMAR. Een sluitend netwerk met de, al geopperde, strafbaarstelling van hulp aan illegalen. Ze moeten een bepaalde mentaliteit kweken. Iedere niet-witte moet het onweerlegbare bewijs leveren geen illegaal, crimineel of terrorist te zijn. Immers, wie wordt opgelegd zich te identificeren en wat wordt de aanleiding om iemand te dwingen zich te identificeren ? Op wie mag er door de KMAR gejaagd worden ? De reeds eerder genoemde ervaring waar de KMAR zich op meent te kunnen beroepen om illegalen aan hun uiterlijk te kunnen herkennen berust op niets anders dan het feit dat ze zwart en wit kunnen onderscheiden ? Steun voor deze politionele vaardigheid komt onder andere ook van ’s lands prominente anti-racist, anti-apartheidsbestrijder bij uitstek, korpsbeheerder van een van de meest racistische politiekorpsen van dit land. "De KMAR is een keurkorps, inzetbaar als speerpunt bij prioriteiten van de eerste orde en zal compenserend ingezet worden bij het vreemdelingentoezicht. De komst van de KMAR zal niet leiden tot razzia’s op (illegale) vluchtelingen", Van Thijn in een toespraak ter gelegenheid van het 175-jarige bestaan van de KMAR, want hij ziet in de mentaliteit van KMAR en het driehoeksoverleg (burgemeester, Justitie en politie) een garantie tegen een dergelijke racistische politiek en repressie...

In het bovenstaande hebben we een aantal kaders aangegeven van onze solidariteit met velen van de vluchtelingen. Het is belangrijk om deze solidariteit tastbaar te maken. Daarin gebeurt al veel : langs juridische weg, door acties, demonstraties, publicaties, het opzetten van samenwerkingsverbanden, etcetera. Er wordt energie gestoken in het creëren van opvang/woonruimte, het inzamelen van geld, het vinden van illegale baantjes en het opzetten van een alternatieve gezondheidszorg. Dat is allemaal een feit, maar we kunnen er niet omheen te constateren dat de racistische politiek van de staat in de breedte terrein heeft gewonnen, dat de hersenspoeling ten minste ten dele werkt. Die winst bestaat er vooral uit dat ze erin is geslaagd een soort algemeen "Volksempfinden" te creëren, dat zegt dat de bevolking op grote schaal bedrogen wordt door vreemde elementen, die slechts zeggen vluchteling te zijn maar in feite dieven van onze welvaart. Er ontstaat een klimaat waarin het gerechtvaardigd wordt om asielzoekers als criminele groep te beschouwen en te behandelen. Dit zou ook in het belang van de bonafide vluchteling zijn (wie is dat ???), zo wordt ons voorgehouden. In ronduit schokkende mate is het hen tevens gelukt om het optreden tegen (illegale) asielzoekers onder een deken van verhullend taalgebruik weg te schoffelen, en iedereen te laten geloven dat de staat nog zeer beheerst en zachtzinnig optreedt. Gevangenissen heten opvangcentra, interneringskampen heten vluchthoeven of -oorden, racisme heet ontmoedigingsbeleid, razzia’s heten huisbezoek en economisch en sociaal afknijpen heet een bed-bad-brood-regeling... Tegen de tijd dat de werkelijke inhoud van de woorden en de procedures duidelijk begint te worden is het beleid alweer drie stappen verder aangescherpt.

"We zitten en wachten en kijken naar elkaars gezichten, het is hier net een gevangenis. Waar kun je naar toe met 20 gulden zakgeld in de week ?" (Koerdische vluchteling in een interneringskamp)

Voor de rest wordt het stiller. Mensen worden weggestopt in kampen in de polder. Uitgangspunten van beleid worden geformuleerd op geheime ontmoetingen ergens in Europa, de beleidsmaatregelen op kamertjes in Den Haag. Ondertussen blijven de vliegtuigen opstijgen. Gedeporteerden kunnen niet meer protesteren. Velen worden opgesloten of erger in Turkije, Marokko... Degenen die morgen aan beurt zijn zitten te wachten in Nederlandse politiecellen en gevangenissen. De strijd tegen dit staatsracisme moet wat ons betreft, meer dan nu het geval is, geïntegreerd worden in de politieke praktijk van links. De strijd om de rechten van vluchtelingen moet van een juridisch naar een politiek niveau getild worden. Niet alleen omdat racisme moreel en politiek bestreden moet worden, racisme en seksisme geen uitwassen zijn van dit systeem, maar behoren tot het politieke instrumentarium van de heersende klasse. De maatschappelijke rijkdom van het westen zou genivelleerd moeten worden. En met name met hen die gedwongen zijn te vluchten en zich vervolgens bevinden in een vijandelijke omgeving die het westen voor vluchtelingen en migranten is.

De vluchteling in het algemeen is geen "object" van onze solidariteit. Een dergelijke patronale houding laten we over aan politici en andere betaalde krachten die hun brood verdienen met de ellende van anderen. Integendeel, iedere vluchteling heeft een verhaal, en ieder verhaal bevat de belangrijkste elementen van de jongste geschiedenis van het grootste deel van de wereldbevolking.

We weten dat het onmogelijk is om binnen de bestaande machtsverhoudingen tot werkelijke oplossingen te komen. We willen ons niet laten leiden door wensdenken. Dit is dan ook niet meer dan een bescheiden bijdrage. Maar uitgaande van onze geschiedenis, positie en praktijk onderzoeken we de mogelijkheden om een militante praktijk te ontwikkelen op bovenstaande thema’s. Dat het uiteindelijk om een wereld gaat zonder onderdrukking, uitbuiting en vergiftiging, zonder racisme en seksisme is geen pathetische geloofsbelijdenis, maar de kern van het socialisme zoals wij ons dat voorstellen. De vraag is echter hoe de stappen op die weg eruit zien. Tegenstellingen blijven toenemen, minder mensen krijgen meer mogelijkheden. Je zou denken dat dat leidt tot spanning, zelfs verzet, maar we moeten constateren dat de controle over de geest een nieuwe gevangenis is geworden.

Terwijl de verschillen tussen meer of minder arm, meer of minder vervolging, niet vervagen maar in rap tempo aangescherpt worden, heeft verzameld links er in de geschiedenis nog nooit zo belazerd voorgestaan als nu. Sociale structuren zijn verbrokkeld, organisaties versplinterd, idealen lijken besmet, het doel is diffuus. Zonder hoog van de toren te willen blazen zullen we als links-radicale en revolutionaire beweging moeten pogen om weer iets met elkaar op te bouwen. Militant verzet kan daarin een belangrijke rol spelen, het kan de vinger op de zere plek leggen. De eerste stap zit dan in de herkenning, de opluchting dat er iets gebeurt. De volgende stappen zijn veel moeilijker. We zijn allemaal producten van deze maatschappij. Individualisten, ieder voor zich en haar, wel met idealen en woede, maar het omzetten in een gezamenlijk perspectief zakt toch dagelijks weg in het gevecht om een persoonlijk perspectief, iets wat jammer genoeg vaak niet hetzelfde is.

Toch willen we het aangaan, niet tegen beter weten in, wij weten heel goed dat militante aanslagen alleen niets opleveren. Een, twee, drie keer een spectaculaire actie verandert op zich ook niets. Wij zien het als een bijdrage aan meer daden, ideeën en discussie. De uitwijzingsmachine draait niet vanzelf, maar wordt draaiende gehouden door mensenjagers en schrijftafelmoordenaars. En zo willen we ze ook in het openbaar behandelen. Het apparaat zelf blijft niet langer buiten schot. Zoals al eerder gezegd : de strijd van vluchtelingen moet van een juridisch naar een politiek niveau getrokken worden. Dat betekent dat het vluchtelingenbeleid uit handen van politie, Marechaussee en Justitie getrokken moet worden. Dat de gedwongen vestiging in kampen beëindigd moet worden, de vreemdelingbewaring en de speciale gevangenissen opgeheven en gesloten moeten worden. Vluchtelingen moeten vrije toegang tot onze maatschappij hebben. Dat betekent dat ze kunnen beschikken over alle noodzakelijke financiële, juridische, sociale, educatieve en medische voorzieningen. Dat zijn de minimumvoorwaarden. Verder gaat het erom de definitie van het begrip vluchteling te veranderen. Te politiseren. Sekse-specifieke vluchtgronden als verkrachting, gedwongen verhuizingen, oorlog en vernietiging van de zelfvoorzienende economieën moeten worden erkend. Het begrip economische vluchteling moet worden geschrapt en de mensen krijgen bij binnenkomst bijstand van deskundige juristen om van de Shell, Akzo, Bruynzeel, Philips, enzovoorts een schadevergoedingsprocedure te kunnen starten namens henzelf en de rest van de achterblijvende vluchtelingen. (geintje !) Armoede moet een erkende vluchtgrond zijn. De oplossing daarvan ligt niet in het terugsturen, maar in een fundamentele wijziging van de internationale economische orde. Tot die tijd zullen wij het deportatiebeleid saboteren en aanvallen !

Met vriendelijke groeten,

RARA